De politiek ben ik ingegaan met het geloof dat je dingen kunt veranderen. Dat kan niet door af te wachten en aan de zijlijn te staan. Je moet met elkaar de maatschappij vormgeven. Daarom begon ik op school al een politieke partij. Ik was er vroeg bij inderdaad: eind jaren ‘60 had je die enorme democratiseringsbeweging en ik wilde actief mee helpen veranderen.
Dat begon lokaal, maar al snel ook landelijk. Mensen moeten zelf hun verantwoordelijkheid pakken – niet klagen maar doen. Via de politiek krijg je er beweging in. Toen ik 35 jaar was kwam ik voor het eerst tijdelijk in de gemeenteraad. Uiteindelijk zat ik van 2010 tot 2014 een hele periode in de Utrechtse gemeenteraad met zware portefeuilles, waaronder de ontwikkeling van Leidsche Rijn en het Stationsgebied. Rond het Stationsgebied voerde ik al 20 jaar lang acties vanuit mijn woonwijk Lombok. Eerst tegen de sloop van deze wijk, tegen de verkeersbanen en tegen Hoog Catharijne. Maar tegelijk voor woningverbetering, voor nieuwe sociale woningbouw, voor groen en leefbaarheid in de wijk en de omgeving. En nu kon ik het als raadslid weer oppakken.
Ik ben trots op de kleine zetjes die ik aan het stationsgebied kon geven:
- Aan de stadszijde een grotere samenhang in bouw en vormgeving van het nieuwe stationsplein
- De versnelling van de terugkeer van de singel
- Aan de Jaarbeurszijde aandacht voor een samenhangende ontwikkeling van de verschillende deelgebieden en buurten
- Een groene ‘highway’ als hoog liggende wandelstrook langs en door de stationsbebouwing
- Aandacht voor vermindering van de enorme bouwoverlast voor de bewoners van dat gebied.
Tot slot heb ik me ingezet de nieuwe mega-bibliotheek in het stationsgebied tegen te houden. Een te groot gebouw, met een te groot financieel risico op een verkeerde plek. De gemeenteraad ging met één stem meerderheid mee met mijn amendement om de oude bibliotheek in Utrecht te herhuisvesten op een van de mooiste locaties van de stad: het prachtige gebouw van Crouwel, het voormalig postkantoor op de Neude.
